Piewsze litery następujące po zawołaniu „O” czytane od końca tworzą akrostych ERO CRAS, co w tłumaczeniu na język polski oznacza będę jutro lub przyjdę jutro. Zwyczajowo rozumie się to jako zapowiedź przyjścia na świat Chrystusa.

Tekst antyfony śpiewanej 18 grudnia w języku polskim jest następujący: O Adonai,  wodzu domu Izraelowego, któryś się ukazał Mojżeszowi w ogniu krzaka gorejącego i dałeś mu prawa na górze Synai: przybądź, abyś nas odkupił, wyciągnąwszy ramię.

Poniższe zestawienie zapisu nutowego z notacją adiastematyczną ukazuje ważkość słów apparuisti (objawiłeś się), Syna (Synaj), nos (nam), brachio (ramię). Zwraca uwagę odmienna pisownia niektórych słów manuskryptu średniowiecznego: adonay – Adonai, & – et, syna – Sina.

Tak obrazy starotestamentowe zawarte w O Adonai interpretował ks. Pius Parsch w I tomie Roku liturgicznego z 1958 r. :

Odkupienie Izraela miało swój zaczątek w ukazaniu się Boga w krzaku gorejącym, wówczas bowiem ujawnił się Bóg Przymierza, a Mojżesz został wybrany na przewodnika ludu. Z chwilą nadania praw na górze Synaj dzieło to zostało ukończone, a Kościół Starego Testamentu założony. Bóg ukazał się ludowi Swemu jako potężny Zbawca i Odkupiciel. Jak wódz stanął z wyciągniętą prawicą na czele Swego ludu.

Kto jednak czyta te ustępy w Piśmie św., ten zauważy, iż na przemian wymieniany jest ,,Bóg” i,,Anioł Boży”, np. w krzaku gorejącym. Kościół potwierdza, że wymieniane w Starym Testamencie nazwy Jahwe, Adonai (Pan mój), Anioł Boży, Szechinah (obłok nad Arką Przymierza) są po prostu różnorodnymi nazwami i postaciami drugiej osoby Bożej. Jest to więc nowa, pełna znaczenia myśl. Widzimy postać Syna Bożego, jak idzie poprzez dzieje Starego Zakonu i przygotowuje Odkupienie. Staje się wówczas rzeczą zrozumiałą, że wiele wydarzeń opisywanych w Starym Zakonie, zwłaszcza uwolnienie z Egiptu, są figurami odkupienia przez Chrystusa.”